لطفا از تمام مطالب دیدن فرمایید.
رفته بودم بر در میخانه ای
در هوای باده و پیمانه ای
ساقیش دیدم همی مست و خراب
پیش رویش خالی از جام شراب
گفتمش ساقی چرا دیوانگی
بی می ناب از چه رو مستانگی
جامی از می در کنارت چون که نیست
این همه دیوانگی از بهر چیست
گفت باده گر چه حیرانم کند
هر غزل مستی دو چندانم کند
شکر ایزد خالق بالا و پست
با غزل مستم همان مستی که هست
گر چه گویی مستی ام دیوانگیست
با غزل مستی کنم مستی که نیست
همچو ابری چون گریزد او ز باد
درد هجران با غزل بردم ز یاد
گشته اینک لحظه هایم شاد شاد
دوری از این حال خوش بر من مباد
هاتف کلانتری(رهگذر)1389
تاریخ : یادداشت ثابت - سه شنبه 92/7/17 | 6:42 عصر | نویسنده : عارف | نظرات ()
لطفا از دیگر مطالب نیز دیدن فرمایید
