غزل عشق

آنقدر نشستیم به حاشا و تماشا
تا بلکه... مگر... شاید و ای کاش وَ اما

یک روزنه ای ، پنجره ای ، باز ندیدیم
دیروز وَ امروز وَ هر روز وَ فردا

آن سیب که خوردیم بهایش چه گران بود
ارزانی مان گشت گرفتاریِ دنیا

اینجا بجز افسوس نخوردیم و ندیدیم
یک روز خوش و روی خوش و باغ مصفّا

هی صبر نمودیم ولی هیچ ندیدیم
تبدیل شود دانه ای از غوره به حلوا

عمریست که ما رهرو پندار و خیالیم
دیوار کج ما ، سفری رفته ثریا !

وقت است که بار سفری تازه ببندیم
با خواهشِ یک سیب دگر زآدم و حوا

بی لطفِ تو ای دوست گرفتار عذابیم
غرقیم به گرداب خطایا و بلایا

غافل نفسی توبه کن و دست بر آور
بالا و بگو از ته دل؛ آه ، خدایا

علیرضا قربان خان