غزل عشق

مرا از حیله ى رندان نترسانید
مرا از خانه ى ویران نترسانید
همه احساس خانى مى کنندامروز
مرا از حکم قتل خان نترسانید
در این دنیا که مردى تا ابد مرده
مرا از مکر نامردان نترسانید
((من از آغاز عمرم در قفس بودم
مرا ازحبس و از زندان نترسانید))
تمام پیکرم از درد مى لرزد
مرا از درد یک دندان نترسانید
به خود مى پیچم و خون مى خورم هر روز
مرا از یک شب بى نان نترسانید
من آدم دیده ام از گرگ وحشى تر
مرا از آدم و حیوان نترسانید
همه سایه شدندوسایه مى بینند
مرا از سایه ى پنهان نترسانید
خودم کوه غم و رنجم خودم دردم
مرا از درد بى درمان نترسانید
من از دریاى طوفانى گذر کردم
مرا از نم نم باران نترسانید
من از همخون خود آتش به جان دارم
مرا ازخنجر مهمان نترسانید
دگر نورى نمانده تا ببینم من
مرا از کورى چشمان نترسانید
دگر جانى نمانده تا بگیریدش
مرا از این تن بى جان نترسانید
درون من خدا پر نور مى تابد
مرا از ظلمت شیطان نترسانید
تمام زندگى من عاشقى کردم
مرا ازلغزش ایمان نترسانید
براى حرف آخر یادتان باشد
گرانم من مرا ارزان نترسانید